«Badira irakurri ondoren ahazten diren olerkariak. Baina badira, baita, irakurri ondoren ahaztu ezin direnak ere, eta ez bakarrik arimako hariak ukitu dizkigutelako, baizik eta barrutik hustu eta estalperik gabe uzten gaituztelako. Manel Queralt etorki horrexetako olerkaria da … orriotan aurkituko duena poesia filosofikoa da; bilaketa pertsonal baten olerki luzea da, giza izatearen miaketa zintzo eta, aldi berean, gordina … Olerkariak hutsaltasunaren izuaren aurrean ipintzen gaitu eta amildegiaren ertzean bakarrik lagatzen, gogoeta egin dezagun non gauden, nor garen eta zer den gure bizitzei zentzua ematea.»